அஸ்திவாரமற்ற வரலாற்று கோட்டை

கடந்த சில வருடங்களாக இணையத்தின் பயன்பாடு அதிகரிக்கிறது மற்றும் நானும் கூட இணையத்தினை பெரும்பாலான தேடல்களுக்கு பயன்படுத்தி வருகிறேன்,  முதலில் இம்மானுவேல் சேகரன் என குறிசொல் கொடுத்து தேடினால் வரும் முடிவுகள் பெரும்பாலும் இம்மானுவேல் என்பவர் முதுகுளத்தூர் கலவரத்தில் கொல்லபட்டார் என்றே கிடைக்கும், ஆனால் இன்று இதே குறிச்சொல்லை கொண்டு தேடினீர்கள் எனில் அதில் கிடைக்கும் முடிவுகள் ஆச்சர்யத்தில் ஆழ்த்தும் தாழ்த்தப்பட்ட இனமக்களின் உரிமைக்காக போராடிய தியாகி என பிறகு  ஆதிக்க சாதிகளை எதிர்த்து போராடியவராகவும் என பலவேறு முடிவுகளை குப்பைகளை தேடு பொறி கொட்டி கொண்டிருக்கிறது . மிக சரியாக திட்டமிட்டு இம்மானுவேல் சேகரனை ஒரு நாயகனாக காட்டும் சிலவலைப்பூக்கள் மற்றும் அவர் இனம் சார்ந்தவர்கள் இயக்கி  வருவது குறிப்பிடத்தக்கது .அதே சமயம்  சில இஸ்லாமிய நாளிதழ்களும் வலைப்பூக்களும் கூட உண்மை தெரியாமல் தேவரை எதிர்ப்பதன் மூலம் இந்து மதத்தை சாடுவதாக நினைத்து கொண்டு தேவர் குறித்த அபாண்டமான பொய் உரைகளை வெளியிட்டு வருகிறார்கள். இம்மானுவேல் குறித்து தலித் இயக்கங்கள் மட்டுமல்லாமல் ஏனைய இனமக்களும் பகுத்தறிவு பகலவனின் கொடுக்குகளும் இணைந்தே இந்த வரலாற்று பிழையை செய்து வருகின்றனர்.காரணம் ஒரு தலைவனுக்கு ஒரு இனம் சார்ந்த தலைவனுக்கு இத்தனை மதிப்பும் மரியாதையும் கிடைப்பதை  தங்களால் ஏற்று கொள்ளமுடியாத ஒரு வித எரிச்சாலான மனோநிலையே உண்மை அறிந்தவர்கள் இவ்விதம் செய்வார்களா என தெரியவில்லை காரணம் தங்களை தங்கள் அரசியல் கட்ச்சிகளை வளர்த்து கொள்ள வேண்டிய இந்த மூட அரசியல் வாதிகள் தேவர் இன  வாக்கு  வேண்டுமெனில் அய்யாவை புகழ்வதும் மற்ற இனங்களின் வாக்கு வேண்டுமெனில் அவர்களுக்கு சாதகமாக நடந்து கொள்வதும் ஒரு காரணமெனினும் இம்மானுவேலை தாழ்த்தப்பட்ட மக்களின் தலைவனாக முன்னிறுத்தி வெற்றி பெறவே பல இயக்கத்தினர் விரும்பிகின்றனர். அதுவும் தேவேந்திர வேளாளர்கள் தாழ்த்தப்பட்ட இனத்தினர் என எண்ணியே இவ்வாறு செய்கின்றனர் ஆனால் உண்மை என்ன? சமாதான கூட்டம் நடைபெறும் அறைக்கு தமதாக வரும் அய்யாவிற்கு மரியாதையை தரும் விதமாக அங்கே இருந்த பணிக்கர் உட்பட அனைவரும் எழுந்து நிற்கின்றனர் ஆனால் இம்மானுவேல் அவ்வாறு செய்வவில்லை அதற்கு அவரே கூறுவது நான் புதிய தலைமுறையின் ஒரு கூட்டத்திற்கு தலைமை தாங்குகிறேன் எனவும் தாழ்த்தபட்டவர்களின் தலைவர் இல்லையென்றும் பசும்பொன் அய்யாவை போல பெரும் கூட்டம் தன்னை பின் தொடரவில்லை என்றாலும் தனக்கு ஆதரவாளர் கூட்டம் இருப்பதாக கூறுகிறார். இதனை அங்கே இருந்த தலித் இனத்திற்கு அதரவாக வந்திருந்த பெருமாள் பீட்டர் என்பவர் கண்டிக்கிறார், பிறகு தேவர் அய்யா உணவு அருந்த செல்லும் பொது ஒரு பல்லனை இவ்வாறு பேச விட்டு விட்டீர்களே என கடிந்ததாக உங்கள் பொய் வரலாறு கூறுகிறது அவ்வாறு எனில் அதனை எவரிடம் கூறினார் என்ற கேள்விக்கு இதுவரை ஆதாரம் இல்லை மேலும், இம்மானுவேல் பள்ளர் இனத்தை சார்ந்தவர் அதாவது தேவேந்திர வேளாளர் , இவர் எப்படி தாழ்த்தப்பட்டவர்களுக்கு பிரதிநிதியாக வந்தார், என்பன போன்ற கேள்விகளுடன் இதே கலவர வழக்கில் அய்யாவின்  வாக்குமூலம் மிக முக்கியத்துவம் வாய்ந்தது இங்கே சென்று அய்யாவின் உரையை படியுங்கள்  

இதில் மிக தெளிவாக தனது நியாயங்களை வெளிபடுத்தி இருக்கிறார், இந்த படுகொலையின் மற்றும் கலவரத்திற்கு பின் உள்ள சூத்ரதாரிகள் யார் என்பதை உணர்ந்த கொள்ள முடியும். மேலும் மேலும் வரலாற்றை தங்கள் விருப்பபடி வளைக்க முயலும் நீங்கள் நாளை உங்கள் சுய அசிங்கமான முகம் வெளிப்படும்போது எதிர்கால சந்ததி முகத்தில் காரி உமிழுமே பிறந்த மண்ணுக்கு  செய்யும் நன்றி கடனா இது.இன்னும் ஐந்து ஆறு பத்தாண்டுகளுக்கு பின் ஒரு வேலை இப்படி பட்ட பதிவுகளை கூட இவர்கள் இடக்கூடும் இம்மானுவேல் காங்கிரசின் அரசின் தென் மாவட்டங்களின் மிக முக்கிய தூணாக விளங்கினார் ,காமராஜ நாடரின் போராட்டங்களை முன்னெடுத்து சென்று வெற்றி பெற்றவர் , என்பனவற்றை காணலாம் என நினைக்கிறேன் வரலாறு தூய கண்ணாடி போல உள்ளனவற்றை உள்ளபடியே காட்டும் விதம் இருக்க வேண்டும், இமானுவேல் சேகரன் வரலாற்றை உள்ளது உள்ளபடி  இருக்க  விடுங்கள், உங்கள் தலைவர் இம்மானுவேல் செய்தவற்றை சொல்வதில் எங்களுக்கு ஆட்சேபனையில்லை, எனினும் பசும்பொன்  மீதான உங்கள் அபாண்டமான குற்றசாட்டுகளை கைவிடுங்கள் உங்களை சொல்லி ஒன்றுமில்லை முதலில் இமானுவேல் இப்பொழுது ராஜராஜ சோழனும் தேவேந்திர குல வேளாளர் என நிரூபிக்க உழைக்கிறீர்கள், அநேகமாக உங்களின் அடுத்த இலக்கு ஆபிரகாம் லிங்கனா,

வால்ப்பையன்

மிக நீண்டநாளாக அமைதி காத்து வந்தேன், நேற்று ஒரு தொலைபேசி அழைப்பு , இங்க பாருய்யா உங்க தெய்வத்தை ஒருத்தன் எப்படி எழுதி இருக்கான்னு என ஒரு உற்ச்சாக குரல், இணையத்தில் பசும்பொன் அய்யாவிற்கு எதிரான கட்டுரைகள் அதிகம் என்பதை அறிந்த நான் அமைதியாக விடுங்கையா விருந்தாளிக்கு பொறந்தவங்க, நல்ல மனுஷனை அப்படித்தான் எழுதுவாங்க என்றபோது, "யோவ் இவரு பெரிய அப்பாடக்கரு பதிவாளரு படி" என அந்த தளத்தின் தரவை கொடுத்தார் .

அப்பொழுதான் இந்த கேன மன்னிக்கவும் வால்பய்யனின் தளத்தை பார்த்தேன், இவருக்கும் முக்குலத்திர்க்கும் சம்பந்தம் இருக்கிறதாம், இந்த அப்பாடக்கர் நகரத்திற்கு குடிபெயர்ந்து பகுத்தறிவை ஊறி திளைத்து இருக்கிறார் சாதியம் மறுத்து இருக்கிறார், மேலும் இந்த அப்படாகர் கேன பையன் ஒன்றை சொல்கிறார், முத்துராமலிங்க அய்யா பொய் சொன்னாராம், அதாவது குற்றபரம்பரை சட்டத்தை உடைத்தது ஆங்கிலேயனாம் அவருக்கு விளக்கு பிடித்தவர் இந்த வால் பையன் போலிருக்கிறது, ரேகை வைக்காதே வேண்டுமெனில் கட்டை விரலை வெறி என சொன்னவர்,இது குறித்து பேசுவதாக  கூறி  பிறகு அதனை கைவிட்ட ராஜாஜி பிறகு அலங்காநல்லூருக்கு கவர்னருடன் ஜல்லிக்கட்டு காணவந்த பொது அதனை நிறுத்தி குற்றபரம்பரை சட்டம் குறித்து எடுத்துரைக்கவைத்தவர் பசும்பொன் அய்யா,     இந்த கட்டுரையை கண்டவுடன் பல சமூக நீதி அப்பாடக்கருக்களுக்கு கோபம் வரும் சாதி வெறிபிடித்தவன் என வசவு பாடுவார்கள், ஆனால் சட்டக்கல்லூரியில் முக்குலத்து மாணவர்கள் தாக்கபட்ட்டதன் காரணம் அறிந்த இந்த அப்பாடக்கர்கள் என்ன புடுங்கினார்கள்   என தெரியவில்லை. இந்த பரதேசிகளுக்கு வரலாறும் தெரியவில்லை சமூக நிகழ்வுகளும் தெரிவதில்லை, ஏதோ வரலாறு உண்மைகளை புதிதாக கண்டுகொண்டதை போல சில விஷயங்களை முன்வைக்கிறார் இம்மானுவேல் சேகரனும் பசும்பொன் அய்யாவும் சமகாலத்தில் வாழ்ந்தபோது பகை இருந்ததாம், இம்மானுவேலை பசும்பொன் அய்யாவுக்கு எதிராக கொம்பு சீவியதே காமராஜ நாடார் என்பதை பல கட்டுரைகள் மூலம் தெளிவாக தேவர் தளம் குறிக்கிறது, ஆனால் அது தேவர் தளம் அதனால் வால்ப்பய்யனுக்கு சரிவராது, சில கேள்விகளை சிந்தித்து பார் வால் பய்யா, இம்மானுவேல் இத்தனை போராட்டங்களை மேற்கொண்டதாக கூறுகிறீர்களே அதை அப்பொழுது உள்ள கம்யுனிஸ்ட் கட்ச்சிகள் பாராட்டி ஒரு வார்த்தை கூட தங்கள் நாளிதழ்களில் குறிப்பிடவில்லையா , அல்லது இந்த கொலைக்கு இம்மானுவேலின் போராட்டங்கள் குறித்து ஆதாரம் எதுவுமுள்ளதா, மேலும் அசுரன் என்பவரது வலைப்பூவின் லிங்க் தரப்பட்டுள்ளது, அதிலும் நிறைய பொய் கதைகளை புனைந்து திரித்துள்ளார், தேவர் இந்து மத அபிமானி என்பதில் எந்த மாற்றுக்கருத்தும் இல்லை அதே சமயம் அவர் இந்து சமயத்தை ஆதரிப்பதால் உங்களுக்கு என்னடா பிரச்சினை, அம்பேத்காரும் கூட இந்துமதத்தை வெறுக்கவில்லை அதனை தவறாக பயன்படுத்துவர்கலையே வெறுத்தார்.இதில் அசுரன் ஒரு காமெடி செய்திருக்கிறார் அய்யாவிற்கு எதிராக இம்மானுவேல் உக்கார்ந்ததை  கண்ட   அய்யா நமக்கு எதிராக உக்காருவதாக கோபமடைந்தாராம், இன்னொரு தளத்தில் கூட்டம் முடிந்து வெளியே வரும்போது அய்யா தன்னுடைய ஆதரவாளர்களிடம் கோபப்பட்டார் என்றும் கூறப்பட்டுள்ளது, நீங்கள் சொன்ன அதே வார்த்தை கொஞ்சம் மாற்றி சொல்கிறேன் வெக்காளி பொய் சொல்றது முடிவு பண்ணி எழுதுறீங்க அதை கொஞ்சம் ஒண்ணா கூடி பேசி முடிவு பண்ணி எழுதுங்கடா,  இவன் ஒன்னு எழுதுறான் அவன் ஒன்னு எழுதுறான், இப்படி எழுதியே தாண்ட உண்மை வரலாற்றை மறைக்கிறது, அப்படியே அவர் அவ்வளவு பெரிய சாதி மத பற்றாலர்னா அந்த காலத்தில் இருந்த கம்முனிச இயக்கம் எப்படி அவரோட இணைந்து செயல்பட்டது ஜீவா எப்படி அய்யாவோட இணைந்து செயல்பட்டார்.  முக்குலத்து இனமக்கள் இனியேனும் ஒன்று கூடி நிற்க வேண்டும், எந்த இனமும் நமக்கு எதிரி அல்ல, ஆனால் நம்மை மிக மோசமானவர்களாக காட்டிவிட துடிக்கும் இந்த நயவஞ்சகர்களை எதிர்கொள்ளவேனும் நாம் ஒன்றாய் கூடுவோம்.

Evergreen, heroic, legendary Muthuramalinga Thevar – II

 

In these columns I had traced the early life and meteoric rise of Pasumpon Sri Muthuramalinga Thevar (THEVAR) as an incomparable freedom fighter and champion of socio-economic liberation of the backward classes of Madras Presidency up to the end of 1936.THEVAR played a very important role in the spectacular victory of the Congress party in the General Elections to the Legislative Assembly in Madras Presidency held in 1937, under the Government of India Act of 1935. The Congress victory in the southern Districts of Madras Presidency like Madurai, Ramanathapuram and Tirunelveli was total and complete. The Justice Party, a known toady of the British Raj, was trounced in these Districts mainly due to the whirlwind tour and eloquence of Thevar.  Rajaji became the Prime Minister of Madras Presidency in 1937.Another interesting feature of this election was this. Very much ahead of the 1937 elections to the Madras Legislative Assembly, THEVAR had enlisted youths from the Mukkulathor communities to work in a determined and tireless manner for the victory of the Congress Party. His vigorous, hectic and irrepressible political activities had created an atmosphere of untold tension and unknown worries for the Justice Party government which was in power at that time in Madras Presidency. The small and petty anti-national men in the Justice Party Government took action to forbid him from travelling outside of the Ramnad district and to make speeches in public. Thevar used to attack this uncalled for action of the British Government in those days as “Vaipootu-Sattam” (Locking the Mouth Law!). What is fascinating to note is that Thevar continued to use this biting term of “Vaipootu-Sattam” against the repressive and dictatorial anti-people policies of Nehru government in New Delhi after our Independence and the Rajaji and Kamaraj Congress governments in Madras State from 1952 till his death in 1963.
What is most significant about the general elections of 1937 in Madras Presidency is the fact that THEVAR defeated the Sethupathy Raja of Ramanathapuram in a very convincing manner. The candidature of Thevar for the Ramanathapuram constituency was recommended by Rajaji and Satyamurthy to Sardar Patel in the High Command of the Congress Party. Sardar Patel approved the name of Thevar and he fully vindicated the great faith reposed in him by the Congress High Command by winning a spectacular landslide victory against the Sethupathy Raja of Ramanathapuram in February 1937. Thevar secured 11, 942 votes against 6, 057 votes secured by the Sethupathy Raja. Satyamurthy, the Congress leader paid a rich tribute to the extraordinary leadership qualities of head and heart displayed by Thevar during this election of 1937.
Rajaji himself acknowledged this fact 23 years later when he paid his rich personal tribute to THEVAR on 22-5-1960 at a public function at Madurai. Rajaji went to Madurai along with Kalki editor Sri T. Sadasivam on that day to release a book in Tamil titled: ‘Thevar Idayanaadam’ edited by Kannagi R. Chandramohan. This book contains all the important political speeches of Thevar. Rajaji made it very clear that without the unstinted support and involvement of Thevar, he could never have formed the government in 1937. Only from this fully documented speech of Rajaji we come to understand that it was Thevar who used to drive the bullock cart carrying Rajaji to the remote and totally inaccessible villages of Ramanathapuram District during the hectic election campaigns for the Congress Party in 1937. The following picture shows Rajaji releasing this book.

THEVAR had entertained high hopes that following the election when the Congress formed the government in the Madras Presidency, the new Congress ministry would revoke the Criminal Tribes Act. But the new Premier, C. Rajagopalachari, did not fulfill those hopes. When THEVAR found to his dismay that Rajaji was dilly-dallying in this matter, he took energetic action to organise a two-mile long public procession in Madurai City in 1937 to lodge a strong protest against the Rajaji Government of Madras for their failure to fulfil the hopes and aspirations of the Marava community in the southern districts of Madras Presidency. Bowing to the wishes of Thevar, Rajaji Government initiated the process of relaxation of certain provisions of the CT Act and finally the CT Act was abolished only in May 1948.
Thus THEVAR came to be hailed as the unmatched hero of the total liberation of the Marava community from the clutches of colonial British Government sponsored system of legal thraldom and slavery.
During the late 1930s, THEVAR got increasingly involved in labour activities. He formed and led the Pasumalai Mahalaskshmi Mill Workers’ Union, the Meenakshi Mill Workers’ Union and the Madura Knitting Company Labour Union. During a prolonged strike of the Pasumalai Mahalaskshmi Mill Workers’ Union, demanding the reinstatement of a section of fired trade unionists, Thevar was jailed for seven months from October 15, 1938. In the end, the management of the Mahalakshmi Mills accepted the demands of the Union. In 1945, he became the founding president of the TVS Thozhaili Sangam.
THEVAR attended the 52nd annual session of the Indian National Congress, held in Tripuri in March 1939. At this meeting Subhas Chandra Bose was elected as Congress President. He defeated Pattabhi Sitaramayya who had the active support of Mahatma Gandhi. Thevar strongly supported Bose in this intra-Congress dispute. Thevar mobilized all southern India votes in favour of Subhas Chandra Bose.

However, on account of the undemocratic maneuvers of the dictatorial Gandhi-led clique in the Congress Working Committee, Bose was forced to resign from the Office of the Congress President. He then launched the Forward Bloc on June 22, 1939. Bose gave a clarion call for the unification of all the leftwing elements into a united organisation within the Congress Party. THEVAR, who was disillusioned by the Congress Government of Rajaji in Madras which had not revoked the CT Act, joined the Forward Bloc. The veteran Congress leader Sri S. Srinivasa Iyengar also resigned from the Congress at that time and joined the Forward Block.  When Subhas Chandra Bose visited Madurai on September 6, 1939 Thevar organized a massive public meeting in honour of Bose. This meeting was held under the Presidentship of Karumuthu Thyagaraja Chettiar, the owner of Meenakshi Mills at Madurai. More than 75,000 people attended this meeting. Both Thevar and Bose addressed this massive public meeting. I am presenting below the photograph of Thevar sitting on the right of Netaji Subhash Chandra Bose.
Even before the Quit India Resolution of August 1942, the colonial British Government had imposed a ban on the Forward Bloc Party of Subhas Chandra Bose. Soon thereafter THEVAR was arrested and charged with treason and put in prison for three years. He was released from prison only on September 5, 1945. Thevar was elected unopposed to the Madras Legislative Assembly in 1946. He addressed a massive public meeting at Madurai on 23-1-1949 on the occasion of Netaji Subhas Chandra Bose Jayanthi.Thevar was the first to declare that Netaji Bose was still alive and that the Congress Party under Nehru was doing a false propaganda regarding his death in 1945.
In 1952 THEVAR was elected unopposed to both the Madras Legislative Assembly and the Lok Sabha. Thevar chose to remain in the Madras Legislative Assembly. He sent M.D Ramaswamy to the Lok Sabha.
When Venkatakrishna Reddiar started a new reformist Congress Party in 1957 called Indian National Democratic Congress with the blessings of Rajaji, THEVAR also supported it. In the 1957 General Elections, Thevar was elected to the Lok Sabha from Srivilliputhur and to the Madras Legislative Assembly from Mudukulathur. He polled 206,999 votes in Srivilliputhur Parliamentary Constituency and 55,333 votes in Mudukulathur Assembly Constituency.
A by-election was held in the Mudukulathur assembly constituency on July 1, 1957, as THEVAR had resigned from his assembly seat. The election was won by D.V. Sasivarna Thevar of the Forward Bloc. Immediately clashes between Maravars, who largely supported the Forward Bloc, and pro-Congress Dalits began in a few villages soon after the election result was acknowledged. Gradually the violence spread to more and more villages, and by August 1957 the riots had spread throughout the entire district. Several persons were killed and thousands of houses were torched.
Emmanuel, the leader of the Congress Dalits was killed Soon thearafter the following day. On September 28, a few days after the clashes had ceased, THEVAR was arrested by the police under the Preventive Detention Act. Upon direct instructions of the then Chief Minister, Kamaraj, the Police foisted a false case of murder against THEVAR. He was accused of having masterminded the murder of Emmanuel. His trial was held in Pudukottai. Thevar was honourably acquitted by Hon’ble Justice Ananthanarayanan I.C.S. in January 1959. The underground efforts of the Congress Party to purchase him to get Thevar convicted by hook or by crook failed. Years later Hon’ble Justice Ananthanarayanan I.C.S. told me in 1975: “I was governed by the law of my conscience and not the blandishments of the Congress party in power. I acquitted Thevar because he was totally innocent.”
After release from prison, THEVAR began mobilising for the Madurai municipal elections, held in March 1959. An alliance of the Forward Bloc, Communist Party of India, Indian National Democratic Congress and Dravida Munnetra Kazhagam was formed. The alliance won the elections, and for the first time Congress lost its hold over the city administration.
Following the Madurai Election, THEVAR’s rabidly deteriorated and he largely withdrew from public life. However he was again re-elected to the Lok Sabha in 1962. He could not even take the oath of office in New Delhi because of his serious illness. Thevar passed away at Madurai on October 30, 1963. THEVAR never lost any democratic election in his life time. He was truly a genuine leader of the masses.
The pillars of THEVAR’s political thought were spiritualism, nationalism, anti-communism, anti-imperialism and non-Congressism (wanting to create a non-Congress political alternative). The best tribute I can pay to Pasumpon Muthuramail nga Thevar is in the following words of Rajaji which he spoke for all time on the occasion of the release of  Thevar’s book containing his political speeches at Madurai on 22-5-1960. 

 

நன்றி :http://www.newstodaynet.com

Evergreen, heroic, legendary Muthuramalinga Thevar - I

Richard Nixon, the former  American President, wrote a great book titled, ‘LEADERS’ in which he observed as follows: “In the footsteps of great leaders, we hear the rolling thunder of history. Throughout the centuries — from the Ancient Greeks, through Shakespeare, to the present day — few subjects have proved more perennially fascinating to dramatists and historians alike than the character of great leaders.What sets them apart? What accounts for that particular, indefinable electricity that exists between the leader and the led? What makes the role of these leaders so compellingly interesting is not just its drama, but its importance — its impact. When the final curtain goes down on a play, the members of the audience file out of the theatre and go home to resume their normal lives. When the curtain comes down on a leader’s life, the very lives of the audience have been changed, and the course of history may have been profoundly altered.”

These thoughts came to my mind early in the morning today when I surveyed the life and achievements of the great and fearless fighter for India’s freedom, Pasumpon Sri Muthuramalinga Thevar. Today happens to be the day of ‘Thevar Jeyanthi’, the birthday of Pasumpon Sri Muthuramalinga Thevar which is celebrated on a grand scale throughout Tamil Nadu. Apart from being a great freedom fighter, he was also an incomparable leader of the backward classes of Tamil Nadu, ever championing the cause of their socio-economic emancipation from all kinds of social, cultural and political tyranny throughout his life time.

‘Vallalar’ in popular parlance refers only to Sri Ramalinga Swami of Vadalur. Likewise ‘Periyar’ only means Sri E.V Ramaswami Naickar of Erode. ‘Anna’ refers only to Sri C. N Annadurai, the Founder of the DMK Party and former Chief Minister of Tamil Nadu. Similarly ‘THEVAR’ always, everywhere means only Pasumpon Sri Muthuramalinga Thevar.

THEVAR was born in a small village called Pasumpon in Ramnad District (Sivagangai District of today) on 30 October 1908. His father was Sri Ukrapandi Thevar a rich zamindar with extensive landed property in the area, his mother was Smt Indrani Ammaiyar. Within two months of his birth, Thevar’s mother died. He was brought up by his beloved grandmother Smt Rani Ammaiyar. She showered all her affection upon him and brought him up in an exemplary manner, imparting to him all the social, cultural and ethical values, derived from our ancient epics like the Ramayana, Mahabharata and Bhagawata. Thevar was greatly thrilled and inspired by the stories relating to the triumph of Rama over Ravana, the victory of the Pandavas against the Kauravas and the exploits of Lord Krishna in particular Thevar was greatly moved by the manner in which his beloved God Lord Muruga crushed the army of Soorapadma, signifying the victory of everlasting good over transitory evil.

Thevar had his primary education at United Christian School at Madurai. Later he went to the Government High School at Ramanathapuram for his secondary education. He passed his Tenth Standard from this school and then very unfortunately his further formal education came to an abrupt end. There was an out break of plague in different parts of Ramanathapuram District in 1925 and his father was greatly worried about protecting his son against the attack of plague. Keeping this consideration in view he brought his son back to Pasumpon Village.
Notwithstanding this sudden stoppage of the further progress of his formal education, Thevar proved himself to be a very precocious person, displaying an unusual and extraordinary interest in the reading of all kinds of books relating to p[olitics, public affairs, literature, religion, philosophy and culture. As Lord Bacon said: “Reading maketh a full man.” So also Thevar became a full man even in the early years of his manhood through his own strenuous exertions. Thevar also came to acquire deep knowledge in Vanasastra, Ayurvedic and Siddha Medicine and Astrology. He also trained himself intensively in the traditional martial arts like Silambum and horse riding apart from modern day rifle shooting. These faculties acquired in the early days of youth by Thevar stood him in good stead in the later years of his political and public life marked by great turmoil, embroiling political battles and ever-shifting ups and downs of the quick sands of political life. Early in his life Thevar came to acquire a great mastery of public speaking, both in Tamil and in English. Early in his political life, he also became noted for his unsurpassed eloquence in both English and Tamil which became famous both for their fireworks and fire.
When the Salt Satyagraha took place in 1930, like many young men of his generation, Thevar was also drawn fully into it. But even before that, he had become a whole time worker of the Congress party. When the Madras Session of the Congress took place in December 1927 at Madras, Thevar participated in it as a volunteer. He was only 19 years old at that time. Even at that time itself he caught the attention of Sri S. Srinivasa Iyengar who was one of the foremost Congress leaders at that time and who had earlier been Congress President.
On June 23, 1933, Thevar gave a remarkable speech at Vivekananda High School at Sayalgudi. He spoke for three hours on the need for independence for India. He referred to the inspiring leadership of Mahatma Gandhi who was the Field Marshal of India’s peoples’ forces for India’s emancipation and freedom at that time. The people were spell bound by his eloquence.

In 1934 the Government of Madras brought in the Law relating to the Notified Criminal Tribes like the Piramalai Kallars of Madurai District (CD Act). There was a massive public agitation against this Act under the leadership like Sri P. Varadarajulu. At a great public meeting called Aappanadu Maravar Maanadu held at Abhiramam, Thevar spoke in a fiery manner, emitting his words of unquenchable political fire against the Government of Madras for having brought a law to suppress and to oppress the Marava community and other Backward Classes.
In 1936 Thevar was invited to address meetings by the Oversees Indians living in Burma. Thevar made a great name for himself as an indefatigable champion of India’s freedom on the one hand and total emancipation of the socially enslaved backward classes of India on the other.
As the year 1936 was ending Thevar was completing his 28 years, he was already well known in the southern districts as a bold and fearless freedom fighter with unimpeachable public integrity, great mass appeal and enjoying the total ground level support of all the Backward Classes in the Southern Districts of Madras Presidency. All India leaders like Mahatma Gandhi, Rajaji, M.S Anne, Subash Chandra Bose, Jaiprakash Narain and B.G. Kher were becoming increasingly aware and conscious of the emergence of a young, vital and vibrant leader in the South at that time.
Thus in Thevar they saw a man in whom there existed not only an immense capacity for public service but the touch of genius which everybody recognizes but no one can define. I can only define the genius of Thevar in the inimitable words of Sir Winston Churchill (1874-1965) in respect of Lawrence of Arbia : ‘Part of the secret of this stimulating ascendency lay of course in his disdain for most of the prizes, the pleasures and comforts of life. The world naturally looks with some awe upon a man who appears unconcernedly indifferent to home, money, comfort, rank, or even power and fame. The world feels not with out a certain apprehension, that here is someone outside its jurisdiction; someone before whom its allurements may be spread in vain; someone strangely enfranchised, untamed, untrammelled by convention, moving independently of the ordinary currents of human action; a being readily capable of violent revolt or supreme sacrifice, a man, solitary, austere, to whom existence is no more than a duty, yet a duty to be faithfully discharged.’
PASUMPON SRI MUTHURAMALINGA THEVAR was such a man: Unique, phenomenal, and monumental. This became fully established in the next year 1937.
(To be contd...)(The writer is a retired IAS officer)

மருது பாண்டியர் மறைக்கப்பட்ட உண்மைகள்- பி.ஏ. கிருஷ்ணன்

நான் இந்தப் பக்கங்களில் கூறியிருக்கும் நிகழ்வுகள் பன்னிரெண்டு, பதிமூன்று ஆண்டுகளுக்கு முன்னால், ராணுவ அதிகாரி ஒருவரால் என்னிடம் கூறப்பட்டவை. அவர் நிகழ்வுகளை நேரில் பார்த்தவர்.
என்னிடம் அவர் சொன்னது இது: ‘உன்னால் இந்த உண்மைக் கதையை உலகத்திற்குச் சொல்ல முடியும். என்னால் முடியாது.’ ”
இது கோர்லே என்னும் ஆங்கிலேயர் எழுதிய புத்தகத்தின் தொடக்கம். இந்தப் புத்தகம் 1813இல் எழுதப்பட்டது. மருது பாண்டியரின் கதையைச் சொல்வது. (எனக்குத் தெரிந்த அளவில்) வரலாற்று ஆசிரியர்களின் பார்வையில் இன்றுவரைக்கும் படாதது. பதிப்பாளர் அகப்படாததால் (அல்லது பதிப்பிக்க மறுத்ததால்) அவராலேயே பதிப்பிக்கப்பட்டது.

 

புத்தகத்தின் பெயர்: Mahradu- An Indian Story of the Beginning of the Nineteenth Century – With Some Observations on the Present State of the British Empire and Chiefly of its Finance.. லண்டனில் பதிப்பிக்கப்பட்ட இந்தப் புத்தகத்தின் விலை நான்கு ஷில்லிங்குகள்.
புத்தகம் எழுதப்பட்டிருக்கும் விதம் படிப்பவர்களையும் படிக்கத் தான் வேண்டுமா என்று யோசிக்கவைக்கும். நமது கழக எழுத்தாளர்களையே வியக்கவைக்கும் அளவிற்கு, ஒவ்வொரு வாக்கியமும் ஒரு பக்கத்திற்கு மேல். முதற்பகுதி மருது பாண்டியரைப் பற்றி. பின்பகுதி பிரித்தானியப் பேரரசின் வரவு செலவு விவகாரங்களைப் பற்றி.
உண்மையைச் சொல்ல வேண்டும், இதுவரை சொல்லாததைச் சொல்ல வேண்டும் என்னும் ஆசிரியரின் ஆர்வம் புத்தகத்தின் முதற்பகுதியில் வெளிப்படுகிறது. அவர் சொல்லும் உண்மை அதிரவைக்கும் உண்மை. இதுவரை வெளிவராத உண்மை. ஒரு அழித்தொழிப்பைப் பற்றிய உண்மை.

2

பதினெட்டு, பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டுத் தமிழகத்தைப் பற்றிப் பேசும் அனைவரும் மருது சகோதரர்களை வென்றது பற்றியும் அவர்கள் தூக்கிலிடப்பட்டது பற்றியும் குறிப்பிடத் தவறுவதில்லை. கர்னல் வெல்ஷ் தனது “இராணுவ நினைவுகள்” நூலில் மருது சகோதரர்களுடன் நடந்த போரைப் பற்றி விரிவாகவே எழுதியிருக்கிறார். கட்டபொம்மன் வெள்ளையரை எதிர்த்துப் போர் புரிந்ததற்குக் காரணம் இருந்தது. ஆனால் மருது போர் புரிந்ததற்குக் காரணம் ஏதும் இல்லை என்று சொல்லும் அவர், மருதுவின் வீரர்கள் பாஞ்சாலங்குறிச்சி வீரர்களைப் போலப் போர் புரியவில்லை என்கிறார்.
Indeed twenty thousand Panjalumcoorcheers would have been invincible in his country.
“இருபதாயிரம் பாஞ்சாலங் குறிச்சிக்காரர்கள் இவரது நாட்டில் இருந்திருந்தால், அவர்கள் வெல்ல முடியாதவர்களாக இருந்திருப்பார்கள்.”
தனக்கும் மருது சகோதரர்களுக்கும் உள்ள தோழமையைப் பற்றி வெல்ஷ் இவ்வாறு கூறுகிறார்.
“(இருவரில்) மூத்தவரின் பெயர் வெள்ளை மருது. இவருக்கும் அரசாளுவதற்கும் தொடர்பே கிடையாது. இவர் பெரிய வேட்டைக்காரர். வாழ்வு முழுவதையும் சுற்றித் திரிந்தே கழித்தவர். ஒப்பற்ற உடல் வலிமை கொண்ட இவர் ஆர்க்காட்டு ரூபாயைத் தனது விரல்களால் வளைக்கக்கூடியவர். ஐரோப்பியர்களால் மிகவும் மதிக்கப்பட்டவர். புலி வேட்டையில் முதலில் நின்று புலியைக் கொல்வது இவர்தான். இவரது தம்பி சின்ன மருது சிறுவயதிலிருந்து அரசாண்டவர். அவரது தலையசைப்பையே சட்டமாக மதித்தனர் அவரது மக்கள். அவரது அரண்மனையில் ஒரு காவலாளிகூடக் கிடையாது. யாரும் உள்ளே செல்லலாம், வெளியே வரலாம்.”
தனக்கு வேல் பிடிக்கவும் களரிக் கம்பு வீசவும் கற்றுக்கொடுத்தது சின்ன மருதுதான் என்று கூறும் வெல்ஷ், ஒரு மிருகத்தைப் போல அவர் வேட்டையாடப்பட்டதையும் தொடையில் காயப்பட்டு, காலொடிந்து சிறைப்பட்டதையும் சாதாரணக் குற்றவாளியைப் போலத் தூக்கிலிடப்பட்டதையும் மனவருத்தத்தோடு கூறுகிறார். வெல்ஷின் கூற்றுப்படி, சின்ன மருதுவின் கடைசி மகனைத் தவிர அவரது குடும்பத்தவர் அனைவரும் வெள்ளையரால் தூக்கிலிடப்பட்டனர். கடைசி மகன் துரைசாமிக்கு அப்போது வயது பதினைந்து. பினாங்கிற்கு நாடு கடத்தப்பட்டார்.
“தூத்துக்குடியில் இருந்த இராணுவ அணிக்கு நான் தலைமை தாங்க அனுப்பப்பட்டேன். கலகத்தில் ஈடுபட்டதால் நாடுகடத்தல் தண்டனை விதிக்கப்பட்டவர்கள் அனைவரும் அங்குதான் இருந்தார்கள். அங்குதான் எனக்கு என் பழைய நண்பர் சின்ன மருதுவின் மகன் துரைசாமியின் விலங்குகளைத் தளர்த்தும் வாய்ப்பு - எனது நெஞ்சை உருகவைக்கும் வாய்ப்பு - கிடைத்தது. அவரது காவல் என்னிடம் கொடுக்கப்பட்டிருந்ததால், என்னால் அவரைத் தப்பவைக்க முடியவில்லை.”
உரிய மரியாதையுடன் அவரை நடத்த ஆணையிட்ட வெல்ஷ், பதினேழு வருடங்கள் கழித்து அவரைத் திரும்பப் பினாங்கில் மிகவும் தாழ்ந்த நிலையில் சந்தித்ததையும் தனது நினைவுகளில் குறிப்பிடுகிறார்.
மருதுவின் குடும்பத்தினர் தூக்கிலிடப்பட்டதாகக் கூறும் வெல்ஷ் சிறுவர்கள் தூக்கிலிடப்பட்டதாகக் குறிப்பிடவில்லை.

3

ஊழலில் பிறந்து ஊழலிலேயே வளர்ந்ததாகக் கிழக்கிந்தியக் கம்பெனி அரசைக் குற்றஞ்சாட்டும் கோர்லே இவ்வாறு கூறுகிறார்;
“இது (இந்த அரசு) திறமையின் சாயலைக்கூட வெறுப்பது; ஏனென்றால் திறமை ஊழலின் எதிரி என்று அதற்குத் தெரியும். இந்த அரசு தாங்கிப் பிடிப்பது அதிகாரத்தை - வரைமுறையற்ற, கீழ்த்தரமான அதிகாரத்தை -ஏனென்றால் அதிகாரத்தால் மட்டுமே தன்னால் நிலைத்து நிற்க முடியும் என்று அதற்குத் தெரியும்.”
கோர்லே தனது புத்தகத்தில் மருதுவின் புகழ்பெற்ற திருவரங்கம் அறிக்கையை முழுவதுமாக வெளியிட்டிருக்கிறார். இந்த அறிக்கையைப் பற்றி நான் எனது ‘புலிநகக் கொன்றை’யில் குறிப்பிட்டிருக்கிறேன். விடுதலை வேண்டி அடிமனத்தின் ஆழத்திலிருந்து குரல் கொடுக்கும் இந்த அறிக்கை கோர்லேயையும் மிகவும் பாதித்திருக்கிறது. இந்த அறிக்கையைக் கி பி முதல் நூற்றாண்டில் ஜூலியஸ் அக்ரிகோலாவின் தலைமையில் நிகழ்ந்த ரோமானியப் படையெடுப்பிற்கு எதிராகக் கால்ககஸ் (Calgacus/Galgacus) என்ற கலடோனியத் (வட ஸ்காட்லாந்து) தளபதி நிகழ்த்திய பேருரைக்குக் கோர்லே ஒப்பிடுகிறார்.
“மனித இயல்பு எங்கேயும் ஒன்றுதான். எங்கெங்கெல்லாம் இறைவனால் தன்மானம் சிறிதளவாவது அளிக்கப்பட்டிருக்கிறதோ அங்குள்ளவர்களின் உணர்வுகள் ஒன்றாக இருக்கும் - அவை காலங்களையும் எல்லைகளையும் கடந்தவை. மருதுவின் அறிக்கையின் நோக்கம் அவரை நசுக்குபவர்களைக் கொடுங்கோலர்களாகவும் கூலிப்படைகளாகவும் உண்மையான வீரர்களின் அடிப்படைத் தன்மைகளான பரந்த மனமும் உயர்ந்த உள்ளமும் அற்றவர்களாகவும் சித்தரிப்பதுதான். கால்ககஸின் நோக்கமும் அதுவே.”
மருதுவின் அறிக்கை ஆங்கிலேயர்மீது அவர்கள் இந்தியாவில் ஆட்சி செலுத்தும் முறைமீது மக்களின் ஆழ்மனங்களில் இருப்பதை வெளிப்படையாகக் கூறுகிறது என்று குறிப்பிடும் ஆசிரியர், இந்த அறிக்கை ஆங்கிலேயரின் மிகக் கீழ்த்தரமான பழிவாங்கும் எண்ணத்தை உசுப்பிவிட்டது என்கிறார். அவர் எழுதியதை ஆங்கிலத்திலேயே தருகிறேன்:
Instantly, on receipt of this paper, sedition! Rebellion! was the cry; and the willing mandate was speedily prepared, which consigned the unhappy Mahradu and every male branch of his family to dishonourable grave.
ஆசிரியரின் கூற்றுப்படி எல்லா ஆண்களும் கல்லறைக்குச் சென்றனர் - சிறுவர்களும்கூட.

4

கோர்லே கூறுகிறார்:
“பாளையக்காரர்மீது போர் அறிவிக்கப்பட்டது. அவரது பாளையத்திற்குத் தீவைத்து அழிக்குமாறு உத்தரவு பிறப்பிக்கப்பட்டது. அவரையும் அவரது குடும்பத்தில் இருந்த ஆண் மக்கள் அனைவரையும் கைதுசெய்ய ஆணை பிறப்பிக்கப்பட்டது. பிடிபட்ட அனைவரையும் ராணுவக் குழு ஒன்றின் மேற் பார்வையில் விசாரணை ஏதும் இன்றித் தூக்கிலிட ஆணை தரப்பட்டது, நான் கூறுவது வாசகர்களுக்குச் சந்தேகத்தைத் தரலாம். ஆனால் இந்த ஆணைகள் சிறிதுகூட மாற்றமின்றி, காலதாமதமின்றி நிறைவேற்றப்பட்டன.”
மருதுவும் அவரைச் சார்ந்தவர்களும் ஓர் அங்குலம் பரப்பளவைக்கூட விட்டுக்கொடுக்காமல் சண்டையிட்டனர்.
1801ஆம் ஆண்டு மத்தியில் விதியால் வெல்லப்பட்ட மருதுவும் அவரது குடும்பத்தினரும் சிறைபிடிக்கப்பட்டனர். இரண்டு அல்லது மூன்று பேர்களாக இராணுவ மன்றத்தின்முன் கொணரப்பட்டு உடனே தூக்கிலிடப்பட்டனர். இந்தத் தண்டனையை நிறைவேற்றிய இராணுவக் கேப்டன் தனது நிலைமையை நன்றாக உணர்ந்திருந்தார். தான் செய்வது இதுதான் என்று எழுத்து மூலம் மேலிடத்திற்குத் தெரிவித்து எழுத்து மூலம் அனுமதி பெற்ற பிறகே அவர் தனது கடமையைச் செய்தார் என்று கோர்லே சொல்கிறார்.
“எல்லோராலும் மதிக்கப்பட்ட தலைவனுடன், அவனுடைய வயதான அண்ணனும் அழைத்துவரப்பட்டார். “Dummy” என்று அழைக்கப்பட்ட அவர் பிறவியிலேயே ஊமை. (ஆசிரியர் ஊமைத்துரையைக் குறிப்பிடுகிறார். ஊமைத்துரை மருதுவின் உறவினர் அல்ல என்பது ஆசிரியருக்குத் தெரிந்திருக்க வாய்ப்பு இல்லை).* இவர்களுடன் மருதுவின் மகன்களும் பேரன்களும் - பத்துப் பன்னிரெண்டு வயதுச் சிறுவர்கள் - தூக்கிலிடப்பட்டனர்.
மருது ராணுவ மன்றத்திடம் தனக்குத் தயை ஏதும் காட்ட வேண்டாம் என்று சொன்னார். ‘நான் என் நாட்டைக் காப்பதற்காகச் சண்டையிட்டுத் தோற்கடிக்கப்பட்டேன். என்னுடைய உயிரைப் பறிக்க உங்களுக்கு உரிமை இருக்கிறது என்று நீங்கள் நினைக்கலாம். நான் அது பற்றி ஒன்றும் சொல்ல விரும்பவில்லை. ஆனால் இந்தச் சிறுவர்கள்? இவர்கள் என்ன தவறுசெய்தனர்? இவர்கள் உங்களுக்கு எதிராக ஆயுதம் எடுத்தார்களா? இவர்களைப் பாருங்கள், இவர்களால் ஆயுதம் எடுக்க முடியுமா?’
மருதுவின் இந்தக் கோரிக்கை, மூழ்கும் மாலுமி கடலிடம் முறையிட்டதைப் போலத்தான்!”
எனக்கு “கேட்டனையாயின் வேட்டது செய்ம்மே” என்று முடியும் புறநானூற்று வரிகள் நினைவிற்குவருகின்றன. கோவூர்க்கிழார் மலையமான் மக்களை யானை இடறுவதிலிருந்து காப்பதற்காகப் பாடிய பாடலின் வரிகள். ஆங்கிலேயர்கள் கிள்ளிவளவன் அல்லர். வேட்டதையே செய்தனர்.
கோர்லே கூறுகிறார்:
நான் இந்த நிகழ்வுகளை நேரடியாகப் பார்க்கவில்லை. ஆனால் இவை ஆயிரக்கணக்கான கம்பெனி துருப்புகளின் முன்னிலையில் நிகழ்ந்தவை. அரசரின் 74, 77, 94 ரெஜிமெண்டுகளின் முன்னால் நிகழ்ந்தவை. நான் இந்த நிகழ்வுகளை உங்கள் முன் கொண்டுவந்ததற்காக எந்தப் பாராட்டையும் கேட்கவில்லை. நீதியின் துணைவராக இருக்கும் - இருந்த - இந்த நாட்டின் கைகளில் இவற்றை ஒப்படைக்க வேண்டிய கடமை எனக்குக் கொடுக்கப்பட்டது. அதை நான் நிறைவேற்றிவிட்டேன்.”

5

இந்தப் புத்தகத்திற்கு வரவேற்பு எப்படி இருந்தது?
கோர்லேயின் புத்தகத்திலேயே ஒரு வரி இருக்கிறது. “Everything again favours the French Emperor”. 1813ஆம் ஆண்டில் நெப்போலியன் ஐரோப்பா முழுவதையும் ஆண்டுகொண்டிருந்தார். ஆங்கில மக்களின் பார்வை முழுவதும் ஐரோப்பா மீதிருந்தது. நெப்போலியனுக்கு எதிராக அமைத்த கூட்டணி 1813ஆம் ஆண்டு ட்ரெஸ்டனில் நடந்த போரில் படுதோல்வி அடைந்தது. கூட்டணி 40,000 பேரை இழந்தது. 1805ஆம் ஆண்டிலிருந்து 1815 வரை நடந்த போர்களில் லட்சக்கணக்கானவர்கள் கொல்லப்பட்டனர். இந்த நிலைமையில் பத்து, பதினைந்து சிவகங்கைச் சீமைச் சிறுவர்களைப் பற்றி நினைக்க ஆங்கில அரசிற்கோ வாசகர்களுக்கோ நேரம் இருந்திருக்க வாய்ப்பு இல்லை.
ஆனாலும் இந்தப் புத்தகத்திற்கு ஒரு மதிப்புரை வந்தது. லே ஹண்ட் (Leigh Hunt) என்னும் மிகப் புகழ் பெற்ற கட்டுரையாளர் இந்தப் புத்தகத்திற்குத் தன்னுடைய The Examiner என்னும் பத்திரிகையில் மதிப்புரை எழுதினார். ஹண்ட் தன்மானம் மிக்க பத்திரிகையாளர். கீட்ஸ், ஷெல்லி போன்ற கவிஞர்களின் நண்பர். மன்னர் மூன்றாம் ஜார்ஜின் மகன் (பின்னால் நான்காம் ஜார்ஜாகப் பதவி ஏற்றவர்) பற்றி எழுதிய கட்டுரை ஒன்றிற்காக (1813இல் எழுதிய கட்டுரை!) இரண்டு வருடம் சிறை சென்றவர்.
இந்த மதிப்புரையில் (மதிப்புரையின் சில முக்கியமான வரிகள் மிகவும் பழுதடைந்த நிலையில் இருக்கின்றன) அவர் கூறுவது இது: For if the story is true -which we cannot but doubt until better evidence be adduced -it is one of the most disgraceful and diabolical proceedings that have occurred in the present age.
இது உண்மைக் கதையாக இருந்தால் - உண்மையா என்பது தக்க சான்றுகள் வரும்வரை சந்தேகத்திற்கு உரியது - இது இக்காலத்தின் நடந்த மிக அவமானகரமான, பயங்கரமான நிகழ்வுகளில் ஒன்றாக இருக்கும்.

6

இந்த அழித்தொழிப்பு நிகழ்ந்ததற்கு வேறு சான்றுகள் இருக்கின்றனவா? நான் அறிந்த அளவில் இதைப் பற்றி எந்த வரலாற்று ஆசிரியரும் குறிப்பிட்டதில்லை என்று எண்ணுகிறேன். நான் அறிந்தது அதிகம் இல்லை. நான் வரலாற்று வல்லுநன் அல்ல.
இவரது கூற்று வெல்ஷ் எழுதியதற்கு மாறாக இருக்கிறது. மருது குடும்பத்தினர் அனைவரையும் அழித்தொழிக்க முடிவு எடுத்திருந்தால், துரைசாமி மட்டும் எவ்வாறு நாடு கடத்தப்பட்டார்? ஒருவேளை அவர் யார் என்பது அடையாளம் கண்டுகொள்ளப்படாததால் அந்த முடிவு எடுக்கப்பட்டிருக்கலாம். வெல்ஷ்கூட மேற்கூறியபடி துரைசாமியைத் தூத்துக்குடியில் மற்ற கைதிகளுக்கு மத்தியில் தான் பார்த்ததாகக் குறிப்பிடுகிறார். அவர் இளவரசர் என்பதே மற்றவர்களுக்குத் தெரியவில்லை.
கோர்லேயின் புத்தகத்தில் தகவற் பிழைகள் பல இருக்கின்றன. ஆனால் அதனால் மட்டும் அவர் கூறுவதில் உண்மை இல்லை என்று சொல்லிவிட முடியாது. மேலும் கேட்டதையே புத்தகமாக எழுதுவதாக அவரே குறிப்பிடுகிறார். அவருக்கு இந்தப் புத்தகத்தால் ஆதாயம் ஏதும் கிடைத்திருக்க வாய்ப்பு இல்லை. மாறாகத் தன்னுடைய பணத்தைச் செலவழித்துப் புத்தகத்தைப் பதிப்பித்திருக்கிறார். எனவே அவருக்குப் பொய் சொல்ல வேண்டிய கட்டாயம் ஏதுமில்லை. நீதி கிடைக்க வேண்டும் என்ற உந்துதலால் எழுதப்பட்ட புத்தகம் அது என்பது அதைப் படித்தாலே தெரியும்
அழித்தொழிப்பு நடந்திருக்கக்கூடும் என்பதற்கு மறைமுகச் சான்று ஒன்று இருக்கிறது.
1841ஆம் ஆண்டு பிரித்தானிய பார்லிமெண்டின் மேலவை (The House of Lords) பிரிட்டிஷ் காலனிகளில் நடைமுறையில் இருக்கும் (இருந்த) அடிமை முறையைப் பற்றி ஓர் அறிக்கை கொண்டுவந்தது. அந்த அறிக்கையில் 1806ஆம் ஆண்டு Southern Court of Appeal திருச்சிராப் பள்ளி கொடுத்த இரண்டு தீர்ப்புகளைப் பற்றிக் கூறப்பட்டிருக்கிறது
சிவகங்கை ஜமீன்தார் இரண்டு விதவைகளுக்கு எதிராகத் தொடுத்த வழக்குகளை விசாரித்து முறையீட்டு மன்றம் வழங்கிய தீர்ப்புகள் அவை. சிவகங்கை ஜமீன்தார் உடையத் தேவர் என்று எண்ணுகிறேன். இவர் ஆங்கிலேயருடன் சேர்ந்துகொண்டு மருது சகோதரர்களுக்கு எதிராக இயங்கியதைப் பற்றி வெல்ஷ் தெளிவாகக் குறிப்பிடுகிறார். ஜமீன்தார் பட்டம் விசுவாசத்திற்கு அளிக்கப்பட்ட பரிசு என்பதையும் அவர் சொல்கிறார். அவரது பட்ட மளிப்பு விழாவில், படைத் தளபதி கர்னல் அக்னியூவின் கால்களைக் கட்டிக்கொண்டு கண்ணீர்விட்டு நன்றி தெரிவித்ததையும் வெல்ஷ் குறிப்பிடத் தவறவில்லை.
இந்த விதவைகள் யார்?
முதல் விதவையின் பெயர் மீனம்மாள், சிவஞானம் என்பவரின் மனைவி; மருது சேர்வைக்காரரின் மருமகள். இரண்டாம் விதவையின் பெயர் வீராயி ஆத்தாள். மருது சேர்வைக்காரரின் மனைவி. இவர்கள் இருவருக்கும் சாதகமாக ஜில்லா கோர்ட்டில் வழங்கப்பட்ட தீர்ப்பை எதிர்த்துத் தொடங்கப்பட்ட வழக்குகள் இவை.
1801இல் மீனம்மாள் தன்னுடைய நகைகளைத் தன் வேலைக்காரர் அழகு என்பவரிடம் கொடுத்துவைத்திருந்தார். அவரிடமிருந்து நகைகளைச் சிவகங்கை ஜமீன்தார் பறித்துக்கொண்டார். வீராயி ஆத்தாளின் கதை வேறு. அவர் ஒளித்துவைத்திருந்த நகைகளை ஜமீன்தார் கண்டுபிடித்துத் தனதாக்கிக்கொண்டார். நகைகளின் மொத்த மதிப்பு சுமார் 6,600 நட்சத்திரப் பகோடாக்கள் (1 நட்சத்திரப் பகோடா = சுமார் 4 கம்பெனி ரூபாய்கள் - இன்றைய விலையில் நகைகளின் பெருமானம் பல கோடி ரூபாய்கள் இருக்கும்). ஜமீன்தார் இந்த நகைகளைத் திருப்பிக் கொடுக்க வேண்டும் என்று ஜில்லா நீதிமன்றத்தில் தீர்ப்பாகியிருந்தது. இந்தத் தீர்ப்புகளைத் தள்ளுபடி செய்து, முறையீட்டு நீதிமன்றம் தீர்ப்பு அளித்தது. தீர்ப்புகளின் சுருக்கம் இது:
அரசு அறிக்கை 6 ஜூன் 1801இன்படி மருது சேர்வைக்காரரும் அவரது குடும்பமும் நெல்குடி (சிவகங்கை ஜமீன்தார்) வம்சத்திற்கு அடிமைகள். அடிமைக்குச் சொத்து கிடையாது. அப்படி அடிமை ஏதாவது சொத்துச் சேர்க்க நேர்ந்தால் அந்தச் சொத்து அடிமையின் சொந்தக்காரரைச் சென்றடையும். மீனம்மாளும் வீராயி ஆத்தாளும் அடிமைகளாகப் பிறக்கவில்லை. இருப்பினும் “ஸ்மிருதி சந்திரிகை”யின்படி அடிமைகளின் மனைவிகளும் அடிமைகளாகக் கருதப்படுவர். (1864க்கு முன்னால் நீதிமன்றங்களில் பண்டிதர்கள் அமர்த்தப்பட்டிருந்தனர். இந்து தர்ம சாத்திரங்கள் என்ன கூறுகின்றன என்பதை நீதிபதிகளுக்கு அவர்கள் தான் அறிவுறுத்தினர்.) அதனால் மீனம்மாளும் வீராயி ஆத்தாளும் அடிமைகள். அவர்களுக்கு நகைகள் போன்ற சொத்துகளை வைத்துக்கொள்ளும் உரிமை கிடையாது. அவர்களது நகைகள் சிவகங்கை ஜமீன்தாருக்குச் சொந்தம்.
இந்தத் தீர்ப்புகள் பல கோணங்களிலிருந்து ஆராயப்பட வேண்டியவை என்பதில் ஐயம் இல்லை. ஆனால் நமக்கு இவற்றிலிருந்து ஒரு சான்று கிடைக்கிறது. இரண்டு விதவைகளுக்கும் ஆண் வாரிசுகள் ஏதும் இல்லை என்பது தீர்ப்பிலிருந்து தெரிகிறது. ஆண் வாரிசுகள் இருந்திருந்தால் அவர்களைப் பற்றிப் பேசப்பட்டிருக்கும். மருதுவின் குலம் அழித்தொழிக்கப்பட்டது என்பதற்கு இந்தச் சான்று முக்கியமான ஒன்று என நான் எண்ணுகிறேன்.
தேடினால் பல சான்றுகள் கிடைக்கும் என்று நம்புகிறேன்.
மருதுவிற்கு நீதி கேட்க இருநூறு வருடங்களுக்கு முன்னால் ஓர் ஆங்கிலேயர் முன்வந்திருக்கிறார். தமிழர்கள் அனைவரும் அவருக்கு நன்றிசெலுத்தக் கடமைப்பட்டிருக்கிறோம்.
பிற்குறிப்பு: இந்தப் புத்தகங்களை எனக்குத் தேடித் தந்தது கூகிள். ஆக்ஸ்போர்ட் பல்கலைக்கழகத்தின் பாட்லியன் நூலகமே நமது ஒரு சொடுக்கிற்குக் காத்திருக்கிறது.
மற்றொரு குறிப்பு: Gourlay என்னும் பெயர் ஸ்காட்லாந்து நாட்டைச் சேர்ந்த பெயர். எனவே அவரை ஆங்கிலேயர் எனச் சொல்வதைவிட ஸ்காட்லாந்தியர் எனச் சொல்வதே சரியாக இருக்கும். இவர்களுக்கும் இங்கிலாந்தியருக்கும் எப்போதுமே உரசல்கள் இருந்திருக்கின்றன. Gourlay என்னும் பெயரை காவ்ர்லே என உச்சரிக்க வேண்டும் எனச் சிலர் சொல்கிறார்கள். நமக்கு கோர்லே என்பது சரியாக இருக்கும் என்று எண்ணுகிறேன். ஆசிரியர் கோர்லே பற்றி விவரங்கள் ஏதும் கிடைக்கவில்லை. Biographical Dictionary of Living Authors of Great Britain என்னும் புத்தகம் - 1816இல் வந்தது - இவரது பெயரைக் குறிப்பிடுகிறது. ஆனால் இந்தப் புத்தகத்தைப் பற்றிக் குறிப்பிடவில்லை.
* பெரிய மருதுவைப் பற்றியும் கோர்லே குறிப்பிடவில்லை,

கட்டுரையை எழுத உதவிய நூற்கள்:

1. Mahradu – An Indian Story of the Beginning of the Nineteenth Century - 1813 London
2. Military Reminiscences - James Welsh 1830 London
3. The Examiner 1813 Collection – Leigh Hunt
4. The Sessional Papers on Slavery Printed by the Order of the House of Lords - 1841, London

நன்றி  காலச்சுவடு  

பரமக்குடி துப்பாக்கி சூடு வினையும் எதிர்வினையும்

பரமக்குடி துப்பாக்கி சூடு குறித்து இணையத்தில் வெளிவரும் கட்டுரைகள் அனைத்தும் ஒரு வித தேவரின எதிர்ப்பை சுமந்த படி வெளிவந்து கொண்டிருக்கிறது, தேவருக்கான குருபூஜையை அரசே ஏற்று நடத்த கூடாது என்பதும் தேவரை ஒரு சாதி வெறியராக காட்டிவிடவும் பிரயத்தனப்படுகிறார்கள்,இந்த இணைய நீதிமான்கள் முயன்று வருகின்றனர்,அதற்க்கு முன் இந்த துப்பாக்கி சூட்டிற்கு முதற் காரணமாக கலவரம் நடைபெற்றதன் நோக்கம்,ஒரு பாலகன் பசும்பொன் அய்யாவை பற்றி எழுதியதாகவும் அதன் காரணமாக அந்த பாலகன் கொலையுண்டதாகவும் அதனை சந்திக்க திரு.ஜான் பாண்டியன் சென்றபோது கைது செய்யப்படுகிறார்,அவரை விடுதலை செய்யகோரி நடக்கும் போராட்டம் கலவரமாகிறது அப்பொழுது நடைபெறும் துப்பாக்கி சூட்டில் 7  நபர்கள் கொல்லப்படுகின்றனர்,அந்த பாலகனை கொலை செய்தது எவராகினும் அவர் தண்டிக்க படவேண்டியவர்களே,சற்று ஆழமாக உற்று நோக்குங்கால் அந்த சிறுவன் அப்படி எழுதும் பட்ச்சத்தில் அவன் மனதில் இத்தனை இனவெறியை விதைத்தது யார்?கூறுங்கள் வாய்ச்சவடால் அடிக்கும் நண்பர்களே,பரமக்குடி கலவரத்தை ஒரு புறத்தில் இருந்தே பார்த்து கருத்து கூறும் சிலரும் உண்டு உண்மை அறிந்தும் அதனை வேண்டுமென்றே மறைக்கும் வஞ்சகர்களும் உண்டு,இப்பொழுது இத்தனை ஆவேசமாக சாதி வெறியை பற்றி வாய் கிழிய பேசும் இந்த நடுநிலை வாதிகள்,முன்பு சட்டக்கல்லூரியில் தாக்குதல் நடந்த போது என்ன செய்தார்கள் அப்பொழுது தாக்குதல் நடத்தியவர்கள் எந்த இனம் என தெரிந்து வாய்முடி நின்றது ஏன் நடுநிலை பாதிக்கப்படும் என்பதாலா?அல்லது பயமா, தொடர்ந்து பசும்பொன் அய்யாவை தாக்கி எழுதுவதன் நோக்கம் என்ன? வையத்துள்  வாழ்வாங்கு வாழ்ந்து தெய்வமான தலைவரை பற்றி இந்த கெடுபுத்தி கொண்டு ஏன் சிறுமைபடுத்த இத்தனை ஆவேசம்,சரி நண்பர்களே இந்த கலவரத்தில் தாழ்த்தப்பட்டோர் பாதிக்கப்பட்டுள்ளனர் என கத்தி கூப்பாடு போடும் உங்கள் கேடுகெட்ட நாக்குகள் ஏன் மானபங்க படுத்தப்பட்ட பெண் காவலர் பற்றி கலவரகாரர்களால் தாக்கப்பட்ட காவல்துறை பற்றி ஒன்றுமே கூறுவதில்லை,அவர்கள் மனிதர்கள் இல்லையா?அவர்கள்உயிர்மட்டும் என்ன ம.... ரா, 

இந்த கட்டுரை எதற்கோ எழுத தொடங்கி எங்கோ வந்து நிற்கிறது நன்றி ஒன்றை மட்டும் கூறி கொள்கிறேன் பசும்பொன்  என்ற ஞானகதிரவனை தெய்வ திருமகனை உலகம் உள்ளவரை இந்த தேசத்தின் மீதும் தெய்வீகத்தின் மீதும் பற்று கொண்டவர்கள் தொழுது கொண்டாடுவார்கள்.